Het leven gaat voorbij de dood. Ik heb het al zo vaak ervaren. Bij mezelf, bij klanten, erover gelezen in boeken.
En iedere keer voel ik: “ja, ja ja!”, dit klopt voor mij. Ik weet zó diep van binnenuit dat het klopt.
Voor mij voelt praten met iemand die is overleden, niet anders dan praten met iemand die hier nog fysiek is. Het is niet dood of levend. Het is er allebei, tegelijk, naast elkaar.
Ze zijn niet heel ver weg, maar gewoon hier. De onzichtbare wereld is onzichtbaar, omdat wij het nog niet kunnen zien of voelen. Maar dat betekent niet dat het er niet is. Het is er wel. Vol vertrouwen, in alle rust, vol verwachting wachtend op het moment dat wij met andere ogen kunnen zien en waarnemen.
Dan valt alles samen. Het was er al die tijd al. We zijn het alleen vergeten en dit is de tijd waarin we weer gaan herinneren. Onze overleden dierbaren staan naast ons. Te springen als het ware om ons te laten weten dat ze er zijn. Altijd.
Het is zoveel mooier dan we ons ooit kunnen voorstellen. We bedenken het vanuit ons hoofd en dat kan nog zo mooi zijn, maar hoe het daadwerkelijk is, is nog zoveel malen mooier. Dat kan ons beperkte denken zich nooit voorstellen.
Leer met andere ogen te kijken.
Leer met andere oren te luisteren.
Leer anders te voelen, te proeven en te ruiken.
Leer anders te waarnemen.
Achter de wereld van ons denken, ligt een eindeloze wereld van prachtige mogelijkheden, wonderen en magie.
Gewoon in het hier & nu.