Wanneer ik het woord “eenzaamheid” opzoek, kom ik de volgende betekenis tegen: “je niet verbonden voelen”.
Je voelt je dus niet verbonden wanneer je je eenzaam voelt. Maar verbonden waarmee? Met wie? Met een ander? Met de wereld om je heen? Of misschien wel met jezelf?
Juist dat laatste is vooral waar het omgaat. Wanneer je je niet verbonden met jezelf voelt, kun je je inderdaad eenzaam voelen. Het gaat hierbij om een gevoel, wat maakt dat het ook weer kan verdwijnen. Je bént niet eenzaam, je voelt je eenzaam. Een wezenlijk verschil.
Je kunt heel veel waardevolle vriendschappen hebben en je heel eenzaam voelen. Je kunt alleen zijn en je nooit eenzaam voelen. Hoe zit dat toch?
Wat is dat dan, je verbonden voelen met jezelf? In verbinding zijn met jezelf? Kun je dus ook niet-verbonden zijn met jezelf? Hoe dan??
Ja, dat kan. Je kunt zo ver van je gevoelens af staan, dat je geen idee meer hebt wie of wat je bent. Je vlucht zoveel mogelijk in je hoofd. Je denkt veel na, wat maakt dat je veel gaat piekeren. Wat maakt dat je je weer eenzaam voelt. Een vicieuze cirkel…
Wanneer je heel ver af staat van jouw gevoelens, kun je af en toe nog wel wat voelen en vooral dán komt het gevoel “eenzaamheid” boven drijven. Doordat je zoveel in je hoofd zit en eigenlijk geen idee meer hebt hoe je nog bij je gevoel kunt komen, wordt het steeds moeilijker om nog weer terugkeren in je lijf. Je bent jezelf niet meer, wordt vaak gezegd en dat klopt precies!
Terwijl het antwoord voor de oplossing van jouw eenzame gevoel ligt in weer te gaan voelen. Dat klinkt tegenstrijdig, maar is het niet. Langzaam weer afdalen vanuit ons hoofd richting ons hart. Stapje voor stapje weer gaan voelen.
Waar we dan vaak bang voor zijn, is dat dan “de beerput open gaat”. En dat kan inderdaad. Zodra je weer contact gaat maken met jouw gevoel, zullen er ook “negatieve” gevoelens naar boven komen. Verdriet. Of boosheid. Onmacht. Angst.
We denken echter, met de nadruk op denken, dat we die negatieve gevoelens niet aankunnen en dus blijven we er maar bij weg. We denken dat die beerput oneindig is.
We vergeten alleen dat onder die nare gevoelens, onze grootste schat ligt. Daar zit namelijk de liefde, onze passies, ons licht. Onze levensvonk zit daar verstopt.
Hoe meer we het donkere stuk in ons groter maken, hoe moeilijker het wordt om er naar te gaan kijken en er doorheen te gaan. Want dat doet ons denken, ons hoofd: die gaat het heel groot maken zodat we niks meer durven.
Terwijl, en dit is het mooie!, wanneer we gewoon het donkere, moeilijke stuk eens aandacht gaan geven, bijvoorbeeld door het met liefde te gaan bekijken, zal het gelijk gaan krimpen. Het is in ons hoofd namelijk veel groter dan het in werkelijkheid is.
Pas wanneer we echt contact maken met ons diepste zelf, inclusief de eventuele donkere stukken, we zijn ten slotte yin en yang, pas dan voelen we ons niet meer eenzaam. Dat gevoel verdwijnt dan, omdat we dan weten, vanuit een diepe zekerheid, ons innerlijk Weten, dat we nooit alleen zijn. Nooit. We zijn altijd verbonden. Met onszelf. Met de wereld. Met onze bron, onze oorsprong. Het universum. Het licht. De Liefde.
We zijn nooit alleen. Echt nooit. Dat kan niet eens. Onmogelijk.
Herstel de verbinding met jezelf. Daar ligt de oplossing. Dan voel je weer dat je verbonden bent met iets veel groters dan wij ons ooit kunnen voorstellen. We zijn allemaal, niemand uitgezonderd, verbonden met elkaar op een diep niveau. Verbonden met het Licht en Liefde van waaruit wij allemaal zijn ontstaan.
Wanneer we ons dat weer herinneren en zelfs weer kunnen voelen, begint de levensvreugde weer te stromen. Dan ben je weer in contact met jouw zielskracht en zielsliefde en kun je het leven opnieuw gaan bekijken en beleven.
Maar nu vanuit een diepe verbinding. Met als basis de oneindige Liefde waaruit we allemaal bestaan ❤️
