Liefde voorbij de dood 💞
Gisteren was het moederdag en volgende week is het een jaar geleden dat mijn moeder stierf. Een bijzondere tijd.
Ik merk dat ik haar meer voel, vast omdat ik in mijn gedachten weer meer bij haar ben.
We wisten / weten allebei dat het leven door gaat. Dat we elkaar hiervoor al hebben gekend en ook in een volgend leven elkaar weer zullen treffen (“Ik zoek je in een volgend leven weer op hoor mem”, zei ik als klein kindje al 💞)
Natuurlijk mis ik haar. Hoe vaak ik haar wel niet zal bellen en dan denk “oh nee, dat hoeft en kan immers niet meer”. Even een kopje koffie, de laatste 2 jaar haar handen lekker met crème insmeren, de laatste nieuwtjes vertellen. Zomaar lachen, omdat het op het laatst zo stom was. Ze wist alles, ik vertelde alles aan haar. Ze bleef ontzettend geïnteresseerd en leefde zo lief mee, tot het laatst aan toe.
Maar dat is eigenlijk niet gestopt. Ik vertel haar nog steeds alles, ze ziet alles wel. Soms vergeet ik het ook en denk ik later ach, ze weet het toch al.
De verbinding is niet weg, ze is er nog steeds. En natuurlijk wil ik ook dat ze hier fysiek is, maar ja, dat lukt niet en dat is ook helemaal goed, omdat ik weet en voel dat ze niet echt weg is.
Ze IS er wel in hier & nu. Gewoon hier. Nu. En dat ontroert me dan weer. Het is zo ontzettend mooi die Liefde te voelen.
Waar mijn moeder en ik het altijd over gehad hebben: reïncarnatie, synchroniciteit, de zin van het leven, het leven na de dood, het is zo voelbaar, zo aanwezig. In alles. Dat waar ik zelfs mijn werk van heb gemaakt. Dit wil ik zo graag zo veel mogelijk mensen meegeven, laten ervaren, zich weer laten herinneren.
De liefde is niet weg op het moment dat iemand sterft. “Later zien we elkaar weer, aan de andere kant”, maar wat als dat later ook al nu kan? Dat die andere kant ook hier is, alleen dan in een andere vorm?
Liefde gaat door alles heen. Trekt zich niets aan van tijd of ruimte. Liefde is en Liefde blijft.
De liefde is zo voelbaar. Aan te raken bijna. Zo mooi ❤
